Holaaa,
Sinds onze vorige post zijn we de grens overgegaan naar Peru. Ik vertel jullie graag over wat we het meest gedaan hebben tot nu toe: WANDELEN.
Iedereen die af en toe op onze sociale media kanalen kijkt heeft denk ik wel gezien dat we in Peru weer heel wat kilometers te voet afgelegd hebben. Na onze drie daagse trekking in Ecuador hadden we de smaak te pakken en ook onze wandelvriendjes (ter opfrissing, Becca en Liv van de UK + Julia en Simon van Frankrijk) hadden min of meer dezelfde route in Peru als ons, waardoor we nog verschillende hikes samen konden doen.
We begonnen ons wandelavontuur in het noorden van het land, in Huaraz (3100m), een van de beste plaatsen om te wandelen in Peru. Er zijn oneindig veel mogelijkheden en in de betere seizoenen is dit de perfect bestemming om meerdaagse trektochten te maken. Omwille van het regenseizoen en na enkele verhalen over non stop regen, ondergelopen tenten en landslides besloten we dat we hiervoor een ander keertje zouden terugkomen. Gelukkig zijn er in Huaraz ook 101 dagwandelingen om uit te kiezen. We kozen met ons zessen voor Laguna Churup (4450m), Laguna 69 (4600m) en de Pastoruri gletsjer (5000m). Huaraz werd hiervoor onze uitvalsbasis om dagelijks naar terug te keren.
Op de eerste dag trokken we naar Laguna Churup en werden we getrakteerd op enorm veel mist en regen. De wandeling ging puur omhoog en omhoog en op een gegeven moment moesten we zelfs met behulp van kettingen omhoog klimmen over de rotsen. Door de regen was het erg glad dus op sommige momenten was dit best spannend. We kwamen aan net voor de mist over het meer trok en konden gelukkig enkele minuten genieten van het uitzicht. Tegen dat we terug in Huaraz waren, was iedereen doorweekt van de regen en was de warme douche in de hostel meer dan welkom.
Laguna 69 was de pittigste en langste wandeling van de 3. Wat de wandeling nog net iets zwaarder maakte was de afstand en de hoogte. Ik weet niet of jullie al ooit op grote hoogte (>3000m) gewandeld hebben, maar het is enorm vreemd om te ervaren wat dit met je lichaam doet. De ene persoon reageert hier anders op dan de andere maar waar ik het meest last van had was hoofdpijn (alsof je hersenen uit je hoofd springen), misselijkheid, moeite met ademen (niet voldoende zuurstof in de lucht waardoor je constant buiten adem bent bij een inspanning) en slappe benen. Gelukkig had ik niet overal tegelijk last van, waardoor we toch alle wandelingen tot een goed einde konden brengen. Last hebben van de hoogte was voor mij soms best confronterend omdat het leek alsof ik nog nooit gewandeld had en ik bijna altijd bij de laatsten toekwam.
Dat ter zijde, was het een onbeschrijfelijk gevoel om na al dat stijgen bij Laguna 69 toe te komen. De weergoden waren ons die dag beter gezind en zorgden voor een blauwe hemel en zonneschijn. Het prachtig blauwe meer en de besneeuwde bergtoppen kwamen hierdoor nog beter tot hun recht.
De derde dag moesten we een heel stuk rijden om tot aan het beginpunt van de wandeling te komen. Gelukkig vervelen de landschappen hier absoluut niet en ging de tijd vlot voorbij. Het was een korte maar stevige klim tot aan de Pastoruri gletsjer. Net toen we boven toe kwamen begon het te hagelen en sneeuwen. Weer helemaal iets anders dan de zonnige dag ervoor. Het werd al snel ijskoud en het hele landschap veranderde in korte tijd naar een wit sneeuwlandschap. Na enkele snelle foto’s besloten we terug naar beneden te gaan om op te warmen in de bus.
Na deze laatste wandeling in Huaraz namen we de nachtbus naar Lima. Hier deden we niet echt iets speciaals, maar rusten we vooral uit van onze wandelingen.
 |
| het pad na de sneeuw |
 |
| het pad voor de sneeuw... |
Een hele tijd na ons wandelavontuur in Huaraz spraken we met z’n zessen af om een tweedaagse trekking te doen in de Colca Canyon. We werden al om 3u30 ‘s mogens opgehaald in de hostel omdat we nog een heel stuk moesten rijden. Het wandelen op zich was de eerste dag niet super moeilijk, we daalden af van 3200m naar 2300 meter en met behulp van onze wandelstokken was dit niet zo belastend voor onze knietjes. Dag 2 was een heel ander verhaal. We moesten namelijk weer volledig uit de canyon wandelen. Dit kwam neer op 1100 meter stijgen op minder dan 3 km. Ik moet toegeven dat ik hier behoorlijk afgezien heb. Gelukkig waren we erg vroeg beginnen wandelen, waardoor we om 8u ‘s morgens al boven waren en konden genieten van een welverdiend ontbijtje. Daarna maken we nog enkele fotostops onderweg en krijgen we een uurtje om te ontspannen in warmwaterbronnen. Ideaal om onze vermoeide benen even te ontspannen.
 |
| Gigantisch veel avocadobomen onderweg |
Vanuit Cusco besluiten we om de 4 daagse Salkantay trekking te boeken met Liv en Becca. Simon en Julia hebben andere plannen en hier scheiden onze wegen. Voor de trekking is het opnieuw niet het ideale seizoen, maar om het positief te bekijken betaalden we ook een pak minder dan in het hoogseizoen, dus dat was mooi meegenomen. Op zondagavond hadden we een meeting met onze wandelgroep en gids. Jammer genoeg kwam die direct met slecht nieuws. Er waren de afgelopen dagen zoveel landslides geweest door de regen, waardoor de wandelroute van dag 3 erg gevaarlijk zou zijn. Onze organisatie wou de Salkantay trek dus niet laten doorgaan en gaf ons een alternatief waarbij we nauwelijks zouden wandelen. De groep was hier absoluut niet mee akkoord en samen met de gids zochten we een oplossing. Uiteindelijk werd er beslist dat we dag 1 en 2 gewoon zullen wandelen, dag 3 wordt vervangen door een alternatief en op dag 4 zullen we zoals gepland Machu Picchu bezoeken. Hier kunnen de meesten zich wel in vinden en we beginnen aan de trekking met 12 personen.
De eerste dag rijden we enkele uren naar onze eerste bestemming. Van daaruit doen we een wandeling naar het Humantay meer. We hebben best wel geluk met het weer, het is niet zo mistig en het begint pas te regenen van zodra we aan onze afdaling beginnen. De eerste nacht verblijven we in een soort hutjes op 4000m hoogte. De temperaturen zakken ‘s avonds enorm, maar gelukkig hebben we veel warme kleren mee en valt dit vanuit de hutjes best wel mee. De 2e dag beginnen we rond 5u ‘s morgens aan onze klim naar de Salkantay pass, het hoogste punt van deze trekking. Enkelen hebben teveel last van de hoogte en besluiten dit stuk niet mee te wandelen. Dankzij het aangepaste programma is dit geen probleem aangezien we na de salkantay pass via dezelfde weg weer naar beneden komen. Met z’n achten gaan we de uitdaging aan. We moeten opnieuw behoorlijk wat meters stijgen op grote hoogte en dat was best pittig. Gelukkig worden de steile stukken afgewisseld met ‘inca platte’ stukken. ‘Inca plat’ is een uitdrukking die hier gebruikt wordt voor stukken van de wandeling die plat lijken te gaan, maar stiekem toch in stijgende lijn omhoog gaan. We halen allemaal vrij vlot de top maar helaas is het weer hier super mistig en is het uitzicht een witte massa in plaats van de indrukwekkende Salkantay berg. Dikke pech voor ons, maar we wisten dat de weersomstandigheden niet ideaal waren voor de trekking dus we leggen er ons bij neer. We wandelen weer terug naar beneden en na de lunch worden we naar Ollantaytambo vervoerd. Dit is onze alternatieve overnachting en zorgt voor een luxe versie van de Salkantay trekking. We verblijven namelijk in een toffe hostel in plaats van in tenten. In ruil moeten we wel meer dan 6u in de bus doorbrengen in plaats van te kunnen wandelen. Al bij al zijn we blij dat we toch een groot deel van de trekking kunnen doen dus niemand klaagt.
 |
| Aan alpaca's geen gebrek |
 |
| enkele landslides onderweg |
 |
| Het uitzicht op de top :( |
Op de derde dag rijden we naar Hidroelectrica. Van hieruit wandelen we zo’n 2.5 uur tot Aguas Calientes. Dit is de uitvalsbasis die gecreëerd werd om toeristen tot Machu Picchu te krijgen. De wandeling is plat en niet meer op grote hoogte en gaat dus goed vooruit. We wandelen zo’n 10 km langs de spoorweg tot Aguas Calientes. Af en toe moeten we aan de kant gaan voor de trein die de mensen, die met een ruimer budget reizen, tot Aguas Calientes brengt.
Voor de volgende dag hadden de meesten van onze groep een toegangsticket om 6u, maar omdat wij ook Huayna Picchu bij geboekt hadden, mochten wij pas om 7u binnen. Onze gids wist niet goed wat te doen met ons latere toegangsuur (we moesten namelijk meer doen dan de rest van de groep maar hadden minder tijd). Uiteindelijk raadde hij ons aan om gewoon te proberen om met de rest van de groep binnen te geraken.
Zo gezegd zo gedaan, begonnen we de volgende ochtend om 4u30 aan de tocht naar Machu Picchu. Helaas pindakaas werden we meteen bij het eerste checkpoint al tegengehouden en moesten we hier nog een uur wachten tot het onze beurt was. De rest van de groep mocht wel al door naar boven. Dit was enorm balen, maar er viel absoluut geen gesprek te voeren met de controleurs. Toegang om 7u was 7u en hier werden geen uitzonderingen op gemaakt.
Toen het dan eindelijk aan ons was begonnen we aan de meer dan 1700 trappen omhoog, richting de ingang van Machu Picchu. Opnieuw was er de ‘easy mogelijkheid’ om met de bus tot boven te gaan, maar ook dit was boven ons budget. Na een klein uurtje zwoegen waren we boven en het gevoel om eindelijk Machu Picchu te aanschouwen was onbeschrijfelijk. Op voorhand had ik zo mijn twijfels over Machu Picchu omdat iedereen hier zo overdreven enthousiast over was. Nu moet ik toegeven dat dit absoluut niet overdreven is. Het is echt zo een indrukwekkende plek, gebouwd in het midden van een prachtig berglandschap.
Ik denk dat we Machu Picchu ook extra hard waardeerden omdat we een serieuze inspanning deden om hier te geraken. Ik weet niet of het gevoel hetzelfde zou zijn als je gewoon per trein en bus tot boven gaat.
Het was op dat moment nog niet zo mistig en we besloten dus meteen ook Huayna Picchu (een berg langs Machu Picchu met zicht op de stad) op te gaan. Weer enkele honderden trappen later kwamen we boven toe. We genoten van het zicht op Machu Picchu alvorens er enkele mistwolken de stad verborgen. Na een uitgebreide fotoshoot besloten we weer terug naar beneden te gaan. Na Huayna Picchu werden we verplicht om Machu Picchu te verlaten, maar gelukkig hadden we recht om nog 1x terug Machu Picchu binnen te mogen. Onze gids stond op ons te wachten en gaf nog een korte maar boeiende uitleg over het ontstaan en de functie van Machu Picchu. Daarna maakten we nog wat foto’s en begonnen we aan de terugreis. Weer alle trappen naar beneden, gevolgd door de 10km langs het treinspoor. Uitgeput kwamen we toe aan onze bus voor een 6 uur durende terugreis naar Cusco.
Het was een vermoeiende vierdaagse maar enorm de moeite waard!
 |
| smalle trappen tot de top van Huayna Picchu |
 |
| We did it again!! |
Doen jullie eigenlijk nog iets anders dan wandelen???
Jazeker! Tijdens onze eerste stop aan de kust in het noorden van Peru volgden we een surfles in Huanchaco. In de voormiddag hadden we 2 instructeurs mee die ons op het juiste moment met de golven mee duwden waardoor we er allemaal in slaagden om meerdere keren rechtop te staan op onze plank. In de namiddag kregen we de surfboarden mee om zelf nog wat te oefenen. Dat werd een beetje een flop want we vonden niet het juiste moment om met de golf mee te gaan en rechtop te staan. We waren ook al enorm moe van de surfles in de ochtend en dreven wat rond op onze surfboarden. Plots merkten we dat er een vin was afgebroken van Becca’s surfboard. We begonnen aan een onmogelijke zoektocht naar dat stukje plastiek en besloten uiteindelijk terug te keren naar de surfshop. Gelukkig kwam ze er vanaf door enkele euro’s te betalen voor het verplaatsen van de vin.
 |
| Zonsondergang Huanchaco |
Wat verder in onze trip verbleven we ook enkele dagen in de oase van Huacachina. Dit is een plek in de woestijn die vanaf 15 a 16u veranderd in een giga populaire spot om een tour te doen met een buggy. Vanop de verschillende duinen laten ze je dan met een sandboard naar beneden glijden. Op zich een hele leuke tour, maar zo ontzettend veel toeristen, wow. Het was goed om hier enkele dagen te verblijven om ook de rustige kant van Huacachina te ontdekken wanneer alle toeristen terugkeren van hun tours. In de voormiddag huurden enkele sandboards om van de duinen af te zoeven en slaagden er ook in om rechtop te staan. Zowel Alex als ik waren nog nooit echt in de woestijn geweest en genoten elke avond van de prachtige zonsondergang.
 |
| Helaas vloog het afval ons om de oren op bepaalde plekken... |
 |
| Ooooöveral zand na 2 dagen woestijn |
 |
| Toch een ini mini beetje bijdragen aan wat minder afval in Huacachina |
Peru is een prachtig land met afwisselende natuur en enorm veel mogelijkheden. Maar er zijn oh-zo-veel toeristen die allemaal hetzelfde willen zien en doen wat de ervaring op zich toch wel beïnvloed. Ik ben nog steeds super blij met alles wat we hier gedaan en gezien hebben, maar het is gewoon jammer dat je al dat moois moet delen met 1000 andere toeristen. En we reizen dan nog in het laagseizoen… Ik kan me niet inbeelden wat dat in de zomermaanden moet zijn. Gelukkig is de natuur indrukwekkend genoeg om de andere toeristen even te vergeten en toch volop te genieten van onze tijd hier! :)
We zijn vandaag exact 4 maanden onderweg en blijven nog enkele dagen in Peru alvorens we de grens oversteken naar Bolivia. Weer tijd om een nieuw land te ontdekken, we kijken er al naar uit!
Volgend blogbericht zal vanop Boliviaans of Chileens grondgebied zijn!
Veel liefs,
Reacties
Een reactie posten