Hola,
Hier zijn we weer! We zijn net aangekomen in Chili en nemen hier even de tijd om al het moois wat we in Bolivia mochten zien en meemaken, te verwerken. We blijven een weekje in San Pedro de Atacama in het noorden van Chili alvorens we naar beneden afzakken naar de hoofdstad om onze groepsreis te starten. Jawel, jullie lezen het goed: na 5 maanden onder ons tweetjes sluiten we aan bij een groep om gedurende 23 dagen met een overlandtruck Patagonie te verkennen. Best wel spannend om nu iemand te moeten volgen en niet zelf te beslissen naar waar en voor hoe lang we nu zullen gaan. Voor de nieuwsgierigen,
hierbij de link naar onze tour en route. Na die tour verkennen we nog 2 weken het noorden van Argentinie en dan zit dit avontuur erop.
Het voelt langs de ene kant zo raar om hier aan te denken. Ik kan me niet inbeelden om terug achter een bureau te kruipen en weer te gaan werken... Maar langs de andere kant is het reizen en vooral het constant verplaatsen, vermoeiend. Dus we zullen ook blij zijn om terug ons eigen plekje te creëren in Mechelen. De zoektocht naar een goed appartement is volop bezig - tips (en duimen omhoog dat we snel iets vinden) altijd welkom!
Anyway, genoeg over het naar huis komen, we zijn momenteel nog hier, genieten van de 29 graden in Chili en de prachtige plaatsen die we in Bolivia ontdekt hebben.
Ons avontuur in Bolivia begon in Copacabana, de Boliviaanse kant van het titicacameer. Na een lange nachtbus vanuit Cusco waren we blij in Bolivia te zijn. We namen de volgende dag de boot naar Isla del Sol (eiland van de zon) in het titicacameer. We besloten hier een nacht te verblijven om op ons gemak alles te ontdekken. Dit gaf ons de tijd om alle mogelijke wandelpaden uit te testen en de toegestane delen van het eiland te verkennen. Het voelde alsof we de enige toeristen op het eiland waren omdat we niet dezelfde dag de boot terugnamen. Na de drukte in Peru was dat heel erg welkom. De 2e dag werd het meer het Isla de la lluvia (eiland van de regen) maar gelukkig trokken we die dag verder naar La Paz (3640m). Het leuke was dat we hier de stad konden verkennen zonder al te veel te moeten wandelen. Je kan een hele tour maken door de verschillende kabelbanen (zoiets zoals skiliften) achter mekaar te nemen. Ideaal om veel te zien en niet vermoeid te geraken van de hoogte.
De volgende dag besloten we om ons te wagen aan de 'death road'. Google zegt:
De noordelijke Yungasweg (Spaans: Camino de las Yungas, ook wel El Camino de la Muerte - 'de weg des doods') is een 61 tot 69 km lange weg (afhankelijk van de bron) die loopt van La Paz naar Coroico, 56 km ten noordoosten van La Paz in de Boliviaanse regio Yungas. In 1995 is deze weg door de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank uitgeroepen tot "'s werelds meest gevaarlijke weg".[1] In 2006 werd geschat dat op deze weg jaarlijks 200 tot 300 weggebruikers omkomen.
Momenteel is het een 'toeristenattractie' om op deze baan naar beneden te mountainbiken. Je begint op ongeveer 4700m hoogte en rijdt in totaal bijna 3000m naar beneden over een afstand van zo'n 50 km. Adrenaline verzekerd. Ongeveer halverwege ging ik tegen de grond met enkele flinke blauwe plekken als gevolg. De tweede helft lette ik dus extra hard op om niet nog een tweede keer te vallen. De rit was een coole ervaring, maar om eerlijk te zijn was ik blij toen we aan het eindpunt toekwamen. Mijn hele lichaam was stijf van de stress/spanning om de rit tot een goed einde te brengen.
 |
| Zicht op Copacabana |
 |
| Isla del sol |
 |
| Alex tussen de alpaca's |
 |
| Isla del sol |
 |
| Isla del sol |
 |
| Traditioneel gekleedde vrouwen, isla del sol |
 |
| Isla de la lluvia |
 |
| Lama foetussen op de heksenmarkt in La Paz |
 |
| Kleurrijk deel La Paz |
 |
| La paz vanuit de kabelbaah |
 |
| Klaar voor de deathroad! |
 |
| Death road |
 |
| Death road - landslide |
 |
| Uitzichten tijdens de death road |
Na de adrenaline in La Paz namen we een nachtbus naar Sucre. Hoewel dit officieel de hoofdstad van Bolivia is, viel dit helemaal niet op. Alles binnen de stad is op wandelafstand te bezoeken en dat was ideaal na het drukke La Paz. Ik werd snipverkouden in Sucre, dus de eerste dagen deden we niet al te veel. De Convento de San Felipe de Neri was naar onze mening het coolste gebouw van Sucre. In de voormiddag is dit een school (hier kwamen we achter toen enkele giechelende schoolmeisjes de deur open deden toen we vroegen of we deze plek konden bezoeken), maar in de namiddag is het gebouw open voor toeristen. Hierbij enkele foto's.
Na Sucre gingen we naar Potosi om een bezoek te brengen aan de zilvermijnen. Met alle verhalen van opa over zijn verleden in de mijn in mijn achterhoofd gingen we de mijnen in. Om het kort samen te vatten was dit bezoek best confronterend en een goede eye opener. We kwamen bv een 25 jarige gast tegen die in de mijnen werkt om zijn studies te kunnen betalen. Op zich wel super dat hij een uitweg uit de mijnen heeft eens zijn studies afgerond zijn. Maar om een hele dag in het donker te werken voor een loontje van zo'n 13 euro per dag... En wij die hier rustig al maanden aan het rondreizen zijn en ons geld 'zomaar uitgeven' terwijl er hier zoveel mensen met een compleet andere realiteit leven.
Slik.
 |
| Woning mijnwerkers |
 |
| In outfit, met dynamiet |
 |
| Met de mijnwerker van onze leeftijd |
Vanuit Potosi reisden we door naar Tupiza. Dit plekje is wat minder gekend onder de toeristen, aangezien de meesten doorreizen naar Uyuni. Ik had zoveel positieve dingen gehoord ovr Tupiza dat we het er toch op waagden. Een super goede beslissing. We deden een wandeling naar de cañon del Inca waar we, buiten de parkwachter, geen enkele levende ziel tegen kwamen. Zo een prachtige natuur en helemaal voor ons alleen, heerlijk!
 |
| Keerzijde van de medaille - erg veel afval... |
Na veel wikken en wegen kozen we om onze 4 daagse tour richting de Salar de Uyuni, te boeken met Tupiza Tours. Op dinsdagochtend vertrokken we samen met Anna (een meisje van 22 uit Schotland) en Christine & Philippe (gepensioneerd Frans koppel) op avontuur.
We zouden de eerste dag al meteen 280 km afleggen, volledig op onverhard terrein. We doorkruisten prachtige landschappen waardoor het 'autozitten' absoluut niet verveelde. Intussen leerden we de anderen een beetje beter kennen en al snel kwam ik erachter dat ik mijn beste Frans mocht bovenhalen om te communiceren met het Franse koppel wiens Engels zeer beperkt was. Op zich was het nog wel eens tof om wat Frans te oefenen en te beseffen dat het toch niet zo vreselijk gesteld is met m'n Frans als ik dacht.
Ongeveer 20 minuten voor we zouden toekomen bij onze eerste accommodatie krijgen we plots pech met onze wagen. De versnellingspook wil niet meer meewerken. Onze chauffeur is mechanicien en aangezien hij direct aangeeft dat hij dit hier en nu niet kan fiksen, beseffen we dat de auto echts stuk is. Hier staan we dan, in het donker op een wegje langs een bergflank in the middle of nowhere, natuurlijk ook zonder telefoonbereik. Onze driver besluit meteen op zoek te gaan naar bereik zodat hij iemand kan bellen om ons te komen takelen. Alex, Anna en ik vinden het allemaal nog wel grappig en willen er het beste van maken, maar Philippe en Christine zijn duidelijk van hun melk en kunnen niet geloven dat we hier vast staan. We genieten van de sterrenhemel (er is hier in de verste verte geen licht dus we zien zelfs vaag de melkweg) en kijken netflix. Na 1.5u wachten komt onze driver terug en even later is er een jeep om ons uit de nood te helpen. We worden gesleept en moeten zelfs een rivier door (zeker niet de 1e keer vandaag - maar toch spannend aangezien we gesleept worden). Uiteindelijk komen we toe aan onze accommodatie en rond 22u30 krijgen we ons avondeten. Philippe en Christine waren duidelijk niet goed geinformeerd en zijn niet zo gelukkig als ze erachter komen dat we met z'n vijven een kamer zullen delen. Het valt ook meteen op dat ze nog nooit een kamer gedeeld hebben met anderen (luid praten, geluid van gsm laten aanstaan en opgebeld worden om 5u s morgens, gigantisch luid snurken, lichten aandoen, lawaai maken 's morgens,...). Wat ben ik blij als het tijd is om op te staan.
Gisterenavond is er vanuit Tupiza een andere driver opgetrommeld die de hele nacht heeft doorgereden om ons uit de nood te helpen. Om 8u kunnen we dus met een nieuwe 4x4 en chauffeur onze trip verder zetten. De landschappen zijn opnieuw adembenemend en we genieten enorm van al dit moois. We picknicken in het midden van de natuur en worden verwend met lekker eten en een prachtig uitzicht. Onderweg passeren we honderden lama's en ook enkele groepen vicunas. Aan de meren zien we enorm veel flamingo's. We passeren vulkanen, stoppen aan geisers, versteend koraal, ...
Deze vierdaagse is -puur genieten-!!!
Op de 3e dag hebben we dubbel geluk: we verblijven in een super cool zout hotel (zie foto) én Christine & Philippe krijgen een aparte kamer. Na een zeer goede nacht vertrekken we om 4u 's morgens naar de zoutvlakten (Salar de Uyuni), het hoogtepunt van deze vierdaagse.
Anna, Alex en ik willen graag de zonsopgang zien vanop de zoutvlakte zelf en worden hier afgezet. Philippe en Christine willen graag (betalend) de zonsopgang zien vanop het cactuseiland samen met 100 andere toeristen. We zijn blij dat we eerder afgezet worden want er is in de verste verte niemand te bespeuren, zalig!
Rond de middag zijn we weer in Uyuni en nemen Alex en ik de bus naar Chili. Het is de eerste keer dat we aan de grens serieus gecontroleerd worden. De volledige bus wordt op drugs gecheckt en ook onze bagage kijken ze na. In de 1e stop in Chili heeft de bus blijkbaar problemen. We moeten 2u wachten op de volgende bus die ons tot onze eindbestemming brengt. Om 1u 's nachts komen we doodmoe toe in San Pedro de Atacama.
Voila, jullie zijn weer helemaal up to date!
Tot snel! :)
Veel liefs
Jellemieke en Alex
Reacties
Een reactie posten